Polska miała największego grzyba świata! Znaleziono go w województwie małopolskim
W 1977 roku w Piotrkowicach, miejscowości położonej obecnie w powiecie tarnowskim, w gminie Tuchów, pan Henryk Witkiewicz dokonał przełomowego w historii zbieractwa grzybów znaleziska. W jego ręce wpadł niewiarygodnie wielki szmaciak gałęzisty, zwany również siedzuniem sosnowym, należący do gatunku grzybów jadalnych z rodziny siedzuniowatych. Ten wyjątkowy okaz ważył aż 15 kilogramów i miał ponad 1 metr średnicy. Okazało się, że nikt do tamtej pory nie przyniósł z lasu większego grzyba. Nie tylko w Polsce, ale na całym świecie! Szmaciak gałęzisty z województwa małopolskiego trafił do Księgi Rekordów Guinnessa. Po latach okoliczni mieszkańcy postanowili upamiętnić wyczyn grzybiarza i postawili grzybowi pomnik, który stał się wizytówką wsi. Obecnie w Piotrkowicach można odwiedzić również Oberżę pod Grzybem, której nazwa nawiązuje do sławnego znaleziska.
Polecany artykuł:
Szmaciak gałęzisty z Piotrkowic przez trzydzieści lat był największym grzybem jadalnym świata. Pokonał go dopiero w 2007 roku grzyb znaleziony w meksykańskim lesie w Tapachula. Jego owocnik ważył aż 20 kilogramów. W 2019 roku nowym rekordzistą został wachlarzowiec olbrzymi ważący 68,8 kilogramów, którego w Hiszpanii znalazł kucharz Sergio Martínez Valledor.
i
Szmaciak gałęzisty był w Polsce grzybem chronionym
Gatunek ten, mimo że oficjalnie figuruje na „Czerwonej liście roślin i grzybów Polski” jako potencjalnie zagrożony (kategoria R) z powodu niewielkiego zasięgu, w rzeczywistości jest w kraju dość pospolity. Status gatunku zagrożonego nadano mu również w innych krajach, takich jak Belgia, Estonia, Litwa, Norwegia i Łotwa. W Polsce od 1990 roku był objęty ścisłą ochroną gatunkową, jednak 9 października 2014 roku został z niej wykreślony.
Jego naturalnym środowiskiem są lasy iglaste i mieszane, gdzie rozwija się na korzeniach drzew iglastych – zarówno żywych, jak i martwych. Najchętniej wybiera sosnę, rzadziej świerk, a może także atakować daglezje. Owocniki wyrastają u podstawy pnia, pojawiając się na zainfekowanym drzewie nieregularnie, co kilka lat.
